Drugi tydzien

Waga sie mniej- wiecej ustabilizowala wiec przyjmiemy ze bedzie to poczatek mojej drogi.

Wage mam w funtach (lbs) - 1lb to 0.45 kg

Waga poczatkowa mojej drogi to 96.8 kg. Zapytalam mojej lekarki ile powinnam wazyc - powiedziala mi ze w czasie nastepnej wizyty chcialaby mnie widziec w wadze 170 lb czyli okolo 77 kg.  9 miesiecy i 20 kg. Mniej wiecej okolo 2.5 kg na miesiac -  jeden funt na tydzien.

Systematycznosc i dochodzenie do celu malymi krokami nie jest moja silna strona.  Jestem niecierpliwa i latwo sie poddaje, wiec ten proces dochodzenia do zdrowia bedzie doskonala okazja do wyrobienia pewnych solidnych nawykow.

Nadmierne kilogramy to powazny bagaz w zyciu czlowieka. Obciazaja kregoslup, stawy - bardzo negatywnie wplywaja na psychike. W amerykanskim srodowisku medycznym toczy sie ciekawa dyskusja na temat tego czy otylosc nalezy uznac jako chroniczna chorobe. Tradycyjnie lekarze podchodzili do otylosci jak do konsekwencji wyborow czlowieka, slabego charakteru - rezultatu obzarstwa i lenistwa. Jednak plaga otylosci w krajach cywilizowanych i trudnosci pacjentow z uporaniem sie z tym stanem powoduje ze lekarze bardziej doksztalacaja sie w tym temacie i zaczynaja traktowac otylych pacjentow z wieksza uwaga i wspolczuciem. ( Rada od bliskiego i kochanego przeze mnie lekarza- ZRYJ POLOWE - nie do konca mierzy sie z tym raczej skomplikowanym medycznie problemem.)

Amerykanskie srodowisko lekarskie postanowilo jednak nie klasyfikowac otylosci jako jednostki chorobowej. Otylosc prowadzi do wielu chorob, jednak otyly organizm wciaz w miare funkcjonuje normalnie i jest w stanie poradzic sobie z nadmiarem kilogramow.

Jestem weteranka diet i odchudzania. Przeczytalam wiele ksiazek, nalazelam do wielu programow - jestem przekonana ze amerykanskie jedzenie w duzym stopniu przyczynilo sie do rozlegulowania mojego organizmu. Fakt ze nigdy nie pogodzilam sie z tym stanem, ze caly czas jakos z tym walczylam jest chlubny - patrze na to moja przeszlosc jako wazna lekcje, wazna droge. Ta moja dluga droga nauczyla mnie tego ze mimo to ze wielu ludzi wzbogacilo sie na ksiazkach i programach  obiecujacych skuteczne schudniecie - nie ma wciaz uniwersalnego sposobu, kazdy organizm jest inny, kazdy inaczej reaguje i kazdy musi znalezc sobie indywidualny rytm dochodzenia do rownowagi i zdrowia.

Dla mnie w tym procesie jest bardzo wazne dobre samopoczucie i szacunek do siebie i do swoich potrzeb. Jako ze wiem ze mam olbrzymi problem z emocjonalnym jedzeniem, aby zminimalizowac ten problem musze uczyc sie zdrowszego radzenia ze stresem. Wiem takze ze moj organizm potrzebuje co najmniej 7 -8 godzin snu aby czuc sie dobrze, wiem tez ze mam rytm bilogicznego rannego ptaka - niezaleznie o ktorej godzinie sie poloze- to budze sie w okolicach godziny 6 rano. Wiem ze jesli w ciagu dnia duzo pracuje umyslowo i nie mam ruchu, to nie moge dlugo zasnac. Wiem tez ze moj organizm nie radzi sobie z cukrem juz - nawet male ilosci curu powoduje szybki wzrost wagi itd/itp.

Jednak dla przypomnienia - ta moja droga do zdrowia to nie przystanek, to nie odkladanie iczego na po-schudnieciu, to okazja do elsperymentowania z moda, makijazem, nowymi przepisami - to celebracja zycia, wyrabianie nowych nawykow, nowe doswiadczenia.